از میان خاطرات(قسمت چهارم

علی نجفی گفت:

خدا قوت حسین اقا.کار خوبی پیش گرفته ای که امیدوارم استمرار داشته باشد. فقط چند نکته:
۱-اگر این خاطرات منظم و مفصل و مستند جمع آوری شود میتواند یک منبع خوبی از زمان جنگ بچه های رودمعجن بشود حتی در صورت جمع اوری خوب به نظرم ارزش مکتوب شدن را هم دارد.بچه هایی که از رودمعجن در جنگ بودند کم نیستند با انبوهی از خاطرات تلخ و شیرین که اگر بی حب و بغض و بدون پیش داوری ثبت و ضبط شوند (که البته کار مشکلی است)گنجینه ای گرانبها خواهند بود.
۲-یکی از افراطهایی که در باره ی جنگ ایران و عراق اتفاق افتاده این است که آن را و برخی از آدمهایی که در آن شرکت کرده اند و مخصوصا شهدای آن را مقدس کرده اند.چیزی که مقدس شد دیگر نمیشود واقعی و ملموس در موردش صحبت کرد.چیزی که مقدس شد دیگر نمیشود در موردش راحت و بی لکنت صحبت کرد.چیزی که مقدس شد آسمانی میشود و دور از دسترس و در مورد چیزهای آسمانی باید آسمانی صحبت کرد(تازه اگر بشود اصلا صحبت کرد) و همین است که وقتی زندگینامه ی شهدا را میخوانیم انگار که همه ی آنها از اول خلقتشان آسمانی بوده اند و همین است که همه شان دور از دسترس اند با فاصله ای بعید از ما زمینیان!
و از تفریطهایی که در مورد جنگ ایران و عراق اتفاق افتاده این است که انگار کسانی که روزگاری رفته اند و جنگیده اند(به هر دلیلی) مسئول همه ی ناکامی ها و کمبودهای موجود هستند و حالا باید بیایند توضیح بدهند که چرا رفته اند و جنگیده اند؟
۳-اینکه گفته اید «جنگ های جهانی جنگ بود نه دفاع» نمیدانم بنا به چه دیدگاهی این را گفته اید چون مثلا در جنگ جهانی دوم خیلی از کشورهایی که درگیر جنگ شدند مهاجم نبودند و مثل ما از شرافتشان و از سرزمینشان و از حیثیت شان دفاع میکردند و برای همین هنوز هم که هنوز است سربازانی را که در این جنگ ها از دست دادند احترام میگذارند.روا نیست برای مهم جلوه دادن خودمان از اهمیت کار دیگران بکاهیم
۴-اینکه کشورهای غربی گروهایی را برای اجرای برنامه های طنز به شهرهای بیشتر اسیب دیده اعزام میکردند به این معنی نبود که این گروهها ارزشهای کشورشان یا کسانی را که میهنشان دفاع کرده بودند به مسخره بگیرند .این گروهها می رفتند تا با اجرای برنامه های طنز از بار تلخی جانکاه جنگ کمی بکاهند.جنگ جهانی دوم برای برخی از کشورها چنان فرساینده و جانکاه وتلخ بود که از هر روشی که کمی به سبک کردن این بار تلخی کمک میکرد استفاده میشد.توجه داشته باشید که فقط روسیه درجنگ دوم چیزی حدود ۳۰ میلیون کشته داد.یعنی نزدیک به کل جمعیت ایران در اوایل انقلاب و کل کشته شدگان جنگ چیزی حدود ۷۵ میلیون نفر بودند یعنی تقریبا کل جمعیت ایران در حال حاضر.پس تلخی و تباهی جنگ بیش از آن بود که ما تصور میکنیم
۵- از بقیه خبر ندارم ولی خیلی وقت بود اینجور حرف صادقانه ای نشنیده بودم از کسی.مخصوصا در زمانه و زمینه ای که صداقت کمی کمیاب است.این حرف استوار عزیز را دوباره بخوانید:«و با کمال تاسف باید عرض کنم که لیاقت حضور در جبهه های جنگ را نداشته چون می ترسیدم کشته شوم».
زیاده تصدیع شد.عذر خواهم

نجمه عبداللهي گفت:

خسته نباشید آقای مرادی. به نظر من خیلی وقتها ما از خیلی چیزها دور میشیم . خود من به شخصه گاهی که مطلبی در مورد شهدا توی تلویزیون یا کتابی یا جایی مثل حیتا روبرو میشوم یه تلنگر ساده واسم میشه که اونارو از یاد نبرم و بدونم چه کسانی بچه های خودشون رو از داشتن پدر محروم کردن تا من امروز توی امنیت و به دور از جنگ زندگی کنم . اینا شاید به نظر بعضیها شعار باشه اما حقیقت مطلب همینه.
به نظر من توی ایران و به خاطر مسلمان بودن مردمش، یکی از پایه های محکمی که جنگ رو خیلی معنوی کرده بود همین ایمان و اعتقاد به شهادت و … بود و اگر غیر از این هم میبود مطمئنا توی اون جنگ نابرابر ما با دستهای خالی کاری نمیتونستیم بکنیم مردم ما با همین اعتقادات هست که زنده هستند توی خیلی موقعیتها خیلی کارها رو میکنن . احترامی که واسه شهدا و خونواده اونها هست خیلی با ارزشتر از اموری هست که جاهای دیگه انجام میشه :gol: :gol: .