یاد یاران سفر کرده

محمود فتوحی گفت:

روانشان شاد.
اکبر گیلیکی همسایه ما بود و همبازی من. پدرش کفاش بود و روبروی خانه ما مغزه ای داشت یک و نیم در یک و نیم متر. همیشه میخهای ریز برای ساختن اسباب بازی را علی اکبر می آرودو چه صفایی در شوخیهایش بود. و در گلهایی که می ساخت. دریغا که بسیار جوان پرکشید.

نثارش این غزل حافظ

آن یار کز او خانه ما جای پری بود
سر تا قدمش چون پری از عیب بری بود
دل گفت فروکش کنم این شهر به بویش
بیچاره ندانست که یارش سفری بود
تنها نه ز راز دل من پرده برافتاد
تا بود فلک شیوه او پرده دری بود
منظور خردمند من آن ماه که او را
با حسن ادب شیوه صاحب نظری بود
از چنگ منش اختر بدمهر به دربرد
آری چه کنم دولت دور قمری بود
عذری بنه ای دل که تو درویشی و او را
در مملکت حسن سر تاجوری بود
اوقات خوش آن بود که با دوست به سر رفت
باقی همه بی‌حاصلی و بی‌خبری بود
خوش بود لب آب و گل و سبزه و نسرین
افسوس که آن گنج روان رهگذری بود
خود را بکش ای بلبل از این رشک که گل را
با باد صبا وقت سحر جلوه گری بود
هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ
از یمن دعای شب و ورد سحری بود

زمستان گفت:

خدواند بر مقام و مرتبه ی شهدا بیفزاید که باعث میشن ما تو رو هرچند وقت یکبار توی حیتا ببینیم.اینم خودش سعادتیه اگر که گاه گاهی هم دست میده به لطف این عزیزانه.(البته دیدم هر کی یه قلمبه بارت کرده گفتم منم یکی بگم هرچند نه ابدار)
روانشان شاد و خلد برین نصیبشان باد.