اب در باغ حیتا

پونه گفت:

شعر قشنگی بود هرچند بعضی جاهاشو نفهمیدم مثل:چشم مفصل میشود،میگذرم از فصل سبز ثانیه ها!اون قسمت جوی حیتا در نوبت آب است هم خیلی قشنگ بود :SS:

زمستان گفت:

سلام بر هم احدی اووی جگر گوشه ی بزرگوار.
یه جاهایی تعبیرات قشنگی داره مثلا اونجا که میگی«صدای پای چهارپایم انعکاسش در سنگچین ها» ادم رو ممیبره به صبحای کله ی سحر یا شبای دیر وقتی که با خر از دم تینگل رد میشدی و خلوت بود و بی سر وصدا و وقتی خر راه میرفت،مخصوصا از توی اب،صدای سمش که به سنگها میخورد میپیچید توی تینگل و یه صدای خاصی توی اون سکوت ایجاد میکرد.یا اونجا که میگی«و تاک انگوری اویخته بر قامت سپیدار»ادم میره به باغای تهروی و تاکهایی که توی اون باغای«دلجینگ»و شلوغ پلوغ و پر درخت و بی ثمر برای اینکه به نور برسن دست به دامان هر درختی میشن و خودشون رو میکشن بالا.
خدا قووت هوووووو

جگر گوشه گفت:

سرکار خانم پونه سلام. تشکر از لطف شما و اما چشم مفصل میشود همان ارضای چشم از دیدن منظره هاست که کوتاهی از من بود در گذاشتن تشدید .و گذشتن از فصل سبز ثانیه ها همان لحظه های شاد در دامن طبیعت است که با گذر ثانیه ها از دست میرود .امیدوارم که مقبول افتاده باشد.

جگر گوشه گفت:

زمستان عزیز هم اوحد اوویی جان. اونایی که بقول تو خر سوار شدن و صبح زود از میون تینگل رد شدن با این ملودی اشنایند و اونو میفهمند به دسته ی غیر چگونه باید گفت.و یا اونایی که باغای تهروی را ندیدن ایا اویختگی تاک انگور را از قامت سپیدار باور میکنند. شایدم میگن ما هذیون میگیم. یا حق

ناشناس گفت:

شعرهایتان نشان از عاطفه قوی شما نسبت به جزئیات روستا دارد. اما هر چه شعر تصویری تر باشد حس قویتری القا می کند. به جای «صبح دل انگیز» اگر تصویری از صبح خاص روستا بدهید دل انگیزتر میشود. مثلاً صبح خنک/ درای گله/ جیک جیک گلۀ گنجشکهاروی درخت.
به وزن شعر هم کمی بیشتر عنایت کنید. موسیقی بیداد میکند.
حالا برخی ویرایشها که به نظرم رسید:

صبحی چه دل دانگیز
افتاب شده یکدست
و ذهن من هنوز در خواب
و ندا مید هد جارچی ابادی
جوی حیتا هست امروز در نوبت اب (آی مالکان حیتا / امروز نوبت آب شماست)
و میدانم من (نگران بر می خیزم)
باغ چه خشک است و بی تاب (باغ خشکیده از تف تیر)
نباشد موسم خواب (نیست موسم خواب)

زدم به راه با شوق
صدای پای چهارپایم
انعکاسش در سنگچین ها
شده ردیف اوازی کوچه باغ
و رودخانه که میرود تا وعده گاه
چشم مفصل می شود از سرسبزی منظره ها

وهنوز در راهم (همچنان در راهم)
در حریم رود
در سکوت
در محضر اب در امتداد سایه ها (در بستر آب سایه ها می گذرند بر سر من)
ارامشی ریخته در ذهن در جسم

و در خویشاوندی رود
درختان گردو چه بلند چه پربار
و تاک انگوری که اویخته بر قامت سپیدار (حذف ی انگوری)
و خورشید
رونقی شده بر سرشاری درخت

و اسمان چه ابی
افتابی ملایم
شاخه ها در نور
ریشه ها سرشار
تن زمین چه خنک
و من غوطه ور در ذهن در فکر

و چه زود
میگذرم از فصل سبز ثانیه ها
و بیلی که گاه گاه
میخورد بر شانه ی شاخه ها (می خراشد)

و اینجا هم باغ ما
شاخه ها خم شده از حجم سیبها (
و چه خشنود است باغ
که میدهد بمن سلام
میدهد بمن سیب میدهد (سیب به من)
میشویمش در اب (می برم سیب را در آب)
تا بخورم با تب با تاب (تا گازی بزنم
باغ غرق در اب
من غرق در شور
چقدر از غصه ها میشوم دور …………………. (

گفت:

خسته نباشید جناب جگر گوشه باز هم قشنگ بود من چند ساله باغهای تهرو نرفتم ولی زمانی که رفتم اون اویختگی تاک با سپیدار وحتی درخت بادام را دیده بودم وصدای پای خر را در باغهای تهروی یادم است واقعا لذت بخش بود یادش بخیر اون قدیما فامیلی میرفتیم باغهای تهروی برای بادام ریزی والوچه ریزی واقعا یادش بخیر فقط خاطراتش مانده :R:

ناشناس گفت:

به گمونم اون ناشناس صاحب ذوق دکتر فتوحی هستند

جگر گوشه گفت:

سر کار خانم سهراب سپهری خویش گرامی درود بر تو و ارادت تو . بله درسته یادش بخیر عصر طلایی خاطرات ما که به غروب انجامید.

جگر گوشه گفت:

ناشناس دوم درود بر تو .برگها میریزد/مادرم صبحی میگفت.موسم دلگیری است/من به او گفتم.زندگانی سیبی است گاز باید زد با پوست. سهراب سپهری

ناشناس گفت:

:ZZ: :U: :BB: :gol: