گمار۳شوه۴
حجی حبیب به سمت بی بی امه و ورگوف همی نوه ی تویه کی میه بیایه به خلمه؟بی بی:هم چو؟حبیب:ایخا هنو خورده تا حالا به گماررفته؟بی بی:هنننه کوجش خورده اندزه ی۳نفر از شماها راه مره و ۲شوه د خلمیه.خلاصه حبیب وبی بی کنار امین ومییستم برم کی حبیب جیغ کیر کی خرتر بیار بچی…موهم ورگوفتم خره ندرم شماخرتر بیارن.حبیب ورگوف خر مو گلگی نیه اصلا خره چی منم نمیه خره بیاری.توره اسبابار دپوشتمه کیردم و ور گدار میلک سربالا.از روی کمر ور نصر چنار برفتم و برفتم کی ظهر برم به پای درختی چنار.ناگوفته بنمنه کی واکمنمر خدی ۴نوار کاست از روز اول ببورده بیم وهرچه کلنگیش کیردم نمخون بنداختمش د تی توره وبخیالش رفتم.خلمار ور حدی چنار ببوردم وهوا ابری بود حبیب ورگوف ایمشو بریش منه لاکه دری یانه موهم ورگوفتم هم بی بیم دبسته برم بعدکی د توره نگا کیردم از لاک خبره نبو!د جوی درختی چنار مییستم نهار باخرم مو بری نهارکوکو داشتم حجی حبیب کهنه ی نوشر واکیر وتاس برینجه داش ورگوف برینج میی یا نه مو ورگوفتم نه کوکو درم خراب مره.حبیب ورگوف مو برینجام خیلیه کمشر بری شو میم نگا درم .حبیب دست د کیسه ی جانیسقش کیر و دستماله از کیسه اش بدر اوور و د مون کهنه ی نوش وانداخ نیصفه از برینجاش برخ د میون دستمال ودستمالر گره زه بگذاش دکنار کهنه ی نو و تاسر بگذاش گرم روه کی باخره.با دیدن ای صحنه مو دگه میله به نو خوردن نداشتم چون او دستمال دستمال…حجی حبیب بو.عصر بو مو دروی تپه نشسته بیم وحبیب د زر پای خلما بو یک بزغله ی نبتیه بو یکسره مرف ورحدی نهالای بدوم و مو هی رگه مزیم ورمگردی ای سری برف خادشر به نهال رسون مو هم نامردی نکیردم وسنگه ورداشتم کلپک کیردم ورحدی بزغله از غذا سنگ ور سر بزغله خار و دحالی که داش نقشی زمین مرف ورگوف وققققققققققق .با صدای وققست بزغله حبیب ورگردی و ورگوف چیشه بو مو هم خادمر بزیم ور کوچه ی علی چپ ورگوفتم نفهمیم صدا از حدی شما بو حبیب ورگوف ای بزغله چیگر رف ای کی حمالا سلمت بو مگر علف سمی بخار یا کوخ کلخه ورشکن.حبیب دستر د کیسه ی جانیسقه کیر وچقور بدر کیر کی بزغلر سر بورره خدی مو ورگوف برو چک اووه بیا تا به حیوو دم.مو مرفتم به اوو کی دوباره وققستی بزغله بلند رف و بزغله ورخس و کج کج شروع کیر به دویین.خوشبختانه حروم نرف ولی تاشو حال بزغله خراب بو.بعداز کیلومترهاپیاده روی د تغ بزای چنار نماشم رف وهوا سرد وباد وبیدم ودوللخ رف بعدی شام ابرفتیه بیم حبیب سرشر د رو توره ی مو گذیشته بو و موهم د کنار علو تکیه ی کمر کیرده بییم چورت مزیم کی ناگهان صدای خدابیامورزی هایده از میون توره حبیبر نیم متر جابجا کیر.واکمنی کی ۳روز بو نمخون نیصفی شو شروع کیرده به خوندن.حبیبم تا جوی کی فاحشه بلد بو نثاری هایده وحمیرا و صحب واکمن و…کیر و ورگوف یره بچی…ای چیشه ورمگه ورگوفتم به خدا۳روزه نمخنه حمالا د خوندن رفته.خلاصه شب سوم هم به سر رسی و صبح رهی دنگا رفتم وای ۳شو تموم رف
هر که هستی خیله بکاری کی دم بسعت داستان طراحی منی
معرکه است.داستان نوشتن بکار موندگی نیست خلاقیت است.عالی مینویسی.برای کسی که اینجور چیزا رو تجربه کرده بی نظیره.دمت گرم
عالی بود . هر چهار قسمتش . فضای گمار با همه سختی هاش خیلی دیدنی و خاطره انگیزه. شما که تو روستا بودی باید از این داستان ها و خاطرات زیاد داشته باشی . سعی کن زیاد بنویسی. فقط سعی کن مطلب را با حوصله بنویسی تا ریزه کاری هاش از قلم نیفته. یه تفاوت بارز بین نوشتن تو با زمستان هست اونم همینه. زمستان چهل کیلو مطلب مینویسه آخرش می بینی همه اینها برای توصیف برداشتن عینک مرحوم حجی عباس از جیبش بوده و کلا ۳ ثانیه رو شامل می شه. اما شما هر مطلبت حدود ۱ روز رو شامل می شد . البته این خودش یک سبکه. اگه الان این سبک رو تو انگلستان مینوشتی اسمشو میزاشتن سبک ( استه عباسیسم ) و شماهم پدر این سبک. اما حیف که تو حیتا قدر سبک ها رو نمی دونن.
داستان بعدی رو هم بنویس که این سبک داره به اوج خودش می رسه.
استه عباسیسم!!
روتر نبینم ! ما هوم این سه شب رو د دیغ رفتم ، هی منتظر بودم که گورگه، چیزه، بیایه باتخره!!
زندگی روزمره یک رودمعجنی هم شنیدنیه ، حتی اگه توش نه ازدواج باشه نه قتل نه خیانت نه …
خیلی خوب بود منتظر خاطرات بعدی شما هستیم.