آئین ورسوم فراموش شده

دعای جو

یکی از اعتقادات مردم روستا برای رفع بلا مثلا وقتی کسی زندانی میشود یا در هنگامی که افراد به جبهه یا هر کارخطیر دیگری میروند خواندن دعای جواست که توسط زنان خوانده میشود .

به این شیوه که زنان روستا را برای خواندن دعا دعوت می کنند و آنها با وضو و طهارت در سر سفره سفید پهن شده ای می نشینند .بعد یک سیر جو ویک سیر برنج می آورند و با صلوات بر محمد و آل محمد دعا شروع میشود .و آن اینکه هر یک از حاضرین یک دانه جو برداشته و جلو دهان خود می گیرند و این ورد را می خوانند .

الله مویم خسته         دل با کرمت بسته              دست ظالما کوتاه                   زبان دشمنا بسته

واین کار را تا هنگامی که یک سیر جو تمام شد یعنی همه آنها برداشته شد و دوباره بعداز خواندن ورد وکوف کردن به داخل سفره ادامه دارد بعد این جوها را ازسفره جمع کرده و برنجها را می آورند و بعد از برنجها هم به هر زنی که دور سفره نشسته مقداری داده و وی هر دانه را برداشته و جلو دهان و این ورد را می خوانند .

الله تو یار مایی           اگه زحال مایی         از عرش کمک فرستی                 خودت حصار مایی

بعداز اینکه برنجها تمام شد . همه افراد دست خود را روی سفره می گذارنند و این ورد را ده مرتبه تکرار می کنند .

قل هو الله الرجا           اسم بزرگت همه جا         ما ازاین غم فرجا               فرجا یا فرجا یا فرجا

بعد دستها را به طرف آسمان بلند می کنند و می گویند :

الله خالقی داریم        خالق با خودت  نالیم      در مانده چرا باشیم       همچی خالقی داریم               بعد متوسل به باب الحوائج ابالفضل عباس می شوند و می گویند :

یا حضرت عباس دخیل تو شویم                        قربان دو بازوی قتیل تو شویم

یاحضرت عباس مرادم را بده                                قربان بردار شهید تو شویم

ای ماه بنی هاشم خورشید لقا عباس                ای نور دل حیدر شمع شهدا عباس

از محنت و درد و غم ما رو به تو آوردیم                  دست همه محزون گیر از بهر خدا عباس

لازم بذکر است این دعا را سه  روزپشت سر هم می خواندند بعد از اتمام دعا جوها را هر کس که الاغ سر خه ای (قهوه ای )داشته باشد می برد به آن می دهد و اما برنجها را سه تا از زنها که اسم آنها فاطمه باشد می برند وشبانه دور مزاری که در وسط روستا قرار دارد می ریزند .