اندر حکایت مدرک

از اونجایی که امروزه هر جایی که پا میذاری(از مقامات عالیه بگیر تا اون جلسه که د خانه بموندای حیتایی ارزوشو دارن)  یکی از اولین سوالایی که ازت میشه این که مدرکت چیه و در چه زمینه ای تخصص داری  _براشم ارزش زیادی قایلن_ ،و با توجه به این که در طول ۶ سال و ۶ روز گذشته من رو د دغ و جگر پر باد مدرکی کردن که به فرموده بعضی از دوستان اینا  کاغذ پاره ای بیش نیس.بر ان شدیم تا امروز که بری ظهری به سر تشمه حیتا میام پیشنهاد بدیم به رفقا که از تخصصاشون بگن و مطلب بنویسن یا پیشنهاد بده برا رودمعجن.

البته جناب شغال اباد و شرکا از اونجایی که نماینده یه ایالت هستن در همه زمینه ها خودشون رو صاحب نظر میدونن همه ما میدونیم از این دست ادما امروزه زیاد پیدا میشن و مایه رشد جوامع بشری اند الحمد الله.

به هر حال ما هم با ادای احترام به روح ملکوتی مرحوم سمد(صمد،ثمد)  که عمری به هیچ چشم داشتی  در سرما شدید رودمعجن  بلاغ همه چروا ها را زده  و با کسب اجازه از شاغلین در بحث مال حالا  از جمله اقایان دکاتر محمد حسن رجب علی(رستم)،محمد بازرگان،محمد ابراهیم و سایر دوستان که مجالی برای ذکر نامشان نیست ولی احترام زیادی برای ایشان و تجربه های گرانقدرشان که درهمه موارد به تک داروی ۶۰ درد مختومه می گردد قایلیم اعلام میداریم که اماده  هر گونه بلاغ زنی در پیگاها،کوم کردن بره بزغاله ها در دمگاه و  تجویز انواع قرص های کرم جگر ،نخ رویگی و غیره می باشیم.

درضمن(ای فرق دره) از انجایی که از کودکی  هیچ علاقه ای به خروس دعوا، بدر کردن  اقال چغوک و سوت سوت کردن ورد کفتر د بالا بمب نداشته ایم در طول دوران تحصیل نیز هیچ علاقه ای به این زبان بستگان نشان نداده و متعهد شده ایم که ور حد اینا نگردم.

با ارزوی داشتن گله های گوسبندی که صدای دراهایشان هر روز صبح  از گدار میلک گوش جان را نوازش کند و مایه های پر شیر شان بعد از سیر کردن خلمه ها ما را از وابستگی به صفوف شیر یارانه ای رهایی بخشد.